Met name deze laatste vismethode heb ik als klein jongetje vaak met mijn vader toegepast. Ik haalde dan meestal de vis eraf en pa begon met zeepieren te steken. Als ik de vis er af had, haalde ik de eerste versgestoken zeepieren alvast op en begon met “aneazen”. Dit waren meestel 100 stuks, een beetje afhankelijk van de hoeveelheid vis die je er eerst af moest halen en het aantal zeepieren dat pa opgegraven had. Als ik de volgende sessie pieren ophaalde (ongeveer weer 100) dan begon pa met de laatste 100 te steken en deze laatste serie deden we samen aan de haken. In totaal dus 300 stuks. Je ving destijds veel bot, schar, gul, paling en af en toe schol.

Vanaf mijn 12e ging ik meestal alleen het Wad op en niet alleen om te vissen, maar ook om bijzondere dingen te zien en te vinden of om te jutten. Al deze vondsten heb ik niet op de site kunnen plaatsen, want dat zou te veel plaats innemen, maar van enkele zijn wel foto’s op deze site geplaatst. De rest ligt thuis in een aparte kast. Op latere leeftijd leerde mijn vader me ook om netten te maken. Dit laatste doe ik nog steeds en tegenwoordig vis ik eigenlijk meer met netten dan met botwant.

Vroeger had je geen koelkasten en vriezers. Als je dus veel vis tegelijk ving dan moest het wel bewaard of geconserveerd kunnen worden. Daar had je vroeger eigenlijk maar twee methoden voor, namelijk drogen en roken. Dat drogen zal ik even kort wat over vertellen, over het roken van vis en vlees kunt u elders op deze site veel meer te weten komen.

Met name schar werd veel gedroogd. De schar die je bijvoorbeeld in het voorjaar ving was vaak erg mager, waardoor er na het bakken weinig van overbleef. Deze scharretjes werden dan (zwaar) gezouten en aan de lijn gehangen om te drogen in de zon. Zodra ze droog genoeg waren werden ze in een (Keulse) pot in de kelder gezet als voorraad. Je kon er ook reepjes van snijden en als een soort kauwgum opkauwen.

Meestal werd echter in het begin van de middag een grote pot aardappelen op de kachel gezet en de gedroogde vis werd er overheen gedrapeerd. ’s Avonds was de vis gelijk met de aardappelen klaar en was weer helemaal opgezwollen/geweld. Deze methode doet meer denken aan de wijze waarop je stokvis bereidt. Zo at je de ene dag ‘vis met aardappelen’ en de volgende dag ‘aardappelen met vis’.

Naast het Wad ben ik ook elders veel in de natuur aanwezig en vind het leuk om de kennis die je in de natuur opdoet met anderen te delen. Ik vind het namelijk leuk om over dingen en zaken te vertellen waar ik zelf ook enthousiast over ben. Verwacht van mij dan ook geen uitleg over de vele verschillende wiersoorten, grassoorten en andere hoogdravende ‘natuur uit de boekjes’. U mag van mij wel verwachten dat ik mijn ervaringen met u deel die ik in de loop der jaren vanuit de praktijk heb opgedaan. Daarnaast kunt u van mij ook verwachten dat ik vertel hoe de mensen op het eiland vroeger woonden werkten en vooral hoe ze hun eten uit de natuur haalden. Verder mag u van mij ook verwachten dat ik u van culinaire tips voorzie voor wat betreft het koken en bakken van mosselen, oesters en kokkels, visbakken, visroken, vis drogen, etc. Dit kan eventueel ook op uw vakantieadres gebeuren.

Als het bovenstaande een reden voor u is om met mij een wadexcursie of eventueel een duinexcursie te doen, dan bent u van harte welkom en kunt u mij bellen. Zo niet, even goede vrienden. U kunt echter uitsluitend telefonisch boeken, want de boekingen zijn afhankelijk van wind, tij, data, etc. Het zou te veel tijd kosten om veel heen en weer te mailen als je afhankelijk bent van wind, storm, tij(d), en allerlei andere zaken. Kortom een excursie is spannend, want je weet nooit wat je tegenkomt.

Sinds juli 2021 ben ik  naar aanleiding van voornoemd verhaal lid van het Amelander Product, nadat ik hiervoor benaderd ben om als eerste “Beleefondernemer” te worden toegelaten tot het AP. Hiervoor zijn de reglementen van het AP aangepast en daar heb ik met mijn bedrijf dankbaar gebruik van gemaakt.